Jezus, ik heb je nog nooit ontmoet, maar mensen om me heen vinden je erg belangrijk. Ik ben opgevoed met het idee dat je bestaat en dat je belangrijk bent, maar dat was voor mij nooit echt reëel. Het schijnt dat ik iets met je ‘moet’ en dat ik je ‘nodig heb’ en dat ik een probleem heb of krijg als ik over afzienbare tijd niets met je heb. Maar ik houd je op afstand omdat dat dwingend overkomt en omdat ik je niet vertrouw. Ik heb de indruk gekregen dat je tegelijk goed en slecht bent en daar kan ik niet mee omgaan, dat is voor mij niet gezond. Ik houd van eenheid en integriteit. Ik hoop dat als je bestaat, je inderdaad goed bent, zonder een greintje slechtheid. Maar het lukt mij echt niet om dat te geloven, want ik lees in de Bijbel veel dingen die mij wantrouwig maken. Dus: als je bestaat, wil ik je uitnodigen om antwoord te geven op mijn vragen. Ik heb nogal wat vragen, zeg ik alvast. Ik ga er bij het stellen van deze vragen van uit dat je bestaat.

Algemene vragen

1. over de hel. In de Bijbel lees ik dat je angstaanjagende dingen zegt over de hel, over “wening en tandengeknars” en dergelijke.
   Bestaat er een hel? ⁽¹⁾
   • Zo ja: dat idee maakt mij ontzettend verdrietig. Houd je van mensen? Zo ja: Hoe krijg je het voor elkaar om mensen in een hel te laten zijn?
   • Zo nee: waarom heb je het laten gebeuren dat het idee van een hel dan onnodig zo ontzettend veel angst heeft veroorzaakt en het levensgeluk van mensen heeft verziekt?
   • Je zegt dat mensen elkaar moeten liefhebben zoals ze zichzelf liefhebben. Dat lijkt mij ook fijn, zo wil ik graag leven! Ik wil dus dat mensen niet naar de hel gaan. Ik gun juist iedereen een goede toekomst. Maar omdat ik het idee van de hel niet accepteer, vind je mij eigenwijs, zo zegt men. En dan verwerp je mij omdat ik wat anders wil dan jij. Want jij accepteert alleen mensen die geloven wat jij zegt, zo lees ik. Als ik eerlijk ben, vind ik dat een zieke manier van iemand klemzetten. Wat moet ik daarmee?
2. over je houding t.o.v. mensen. In de Bijbel lees ik verhalen over hoe je met mensen omging. Ik krijg daaruit de indruk dat je je soms nogal liefdeloos opstelt naar mensen. Dat je altijd wel een fout bij iemand weet aan te wijzen. Dat je het altijd beter weet. Dat je met spitsvondige reacties de grote vragen waar mensen mee zitten eventjes afdoet. Ik zal een paar voorbeelden geven:
   • Het verhaal over ‘de rijke jongeling’. Die kerel doet z’n best om een goed leven te leiden. Misschien lukte het hem wel beter dan de meeste mensen. En in plaats van hem te complimenteren, wijs je iets aan dat hij nog niet goed genoeg doet.
   • Ik denk ook aan het verhaal over die vrouw met het zieke kindje. Ze vraagt je om hulp, en je wijst haar af op een manier die op mij ontzettend hufterig overkomt. Ik weet niet wat de maatschappelijk geaccepteerde omgangsvormen waren tijdens jouw leven, maar in de maatschappij waarin ik leef zou zo’n reactie op een persoon in zo’n situatie een ongelooflijk harteloze en schaamtevolle vertoning zijn.
     —
   • Waarom zeg je dingen waardoor je mensen tegen je in het harnas jaagt?
   • Waarom ben je zo hard in je reacties?
   • Waarom stuur je mensen met een kluitje in het riet met raadselachtige antwoorden?
   • Waarom lees ik nergens dat je hartelijk bent, bijv. iemand complimenteert met zijn/haar menselijke schoonheid?
   • Waarom lees ik nergens dat je blij bent met iemands eigenheid, met hoe iemand is, zonder dat diegene er iets voor hoeft te doen?
3. over je (on)benaderbaarheid. Als het zo belangrijk is dat mensen ‘je kennen’ of ‘in je geloven’, waarom ben je dan alleen ‘bereikbaar’ middels verhalen uit een boek, of via gebed? Als je goddelijk bent, waarom kies je dan niet voor direct persoonlijk contact? Men zegt dat je nu in de hemel bent en dat je goddelijk bent. Volgens mij ben je dan perfect in staat om je tot mensen te verhouden op een manier die veel directer, hartelijker, levendiger, en persoonlijker zou zijn dan middels een boek. In mijn ervaring ben je alleen reëel als ik over je lees of als ik aan je denk. Dat voelt niet kloppend. Het voelt alsof ik jouw realiteit in leven moet houden. Hoe is het mogelijk dat iemand – notabene iemand van wie men zegt dat hij de wereld geschapen heeft en dus de sterkst mogelijke persoonlijke existentie heeft – voor mij alleen reëel is in mijn hoofd? Of doe ik iets helemaal fout? Trouwens, ik weet dat er heel veel mensen zijn die dit lastig vinden, dus ik geloof dat dit geen domme vraag is – hoewel je hem misschien brutaal vindt.
4. over je ‘liefde’. Mensen zeggen dat je liefdevol was en bent. Mensen die ik liefheb, houden van jou. Mensen verwachten dat ik van jou houd.
   • Houd je van mij?
   • Als je liefdevol bent, waarom ervaar ik je liefde dan niet?
   • Paul Young heeft een goede vraag gesteld: geldt de regel “heb je naaste lief zoals je jezelf liefhebt” ook voor jou en je Vader? ⁽²⁾ Ik houd inderdaad van anderen zoals ik van mezelf hou. Maar dan kan ik niet houden van jou, omdat je gedrag t.o.v. mensen zo onredelijk op me overkomt. Ik hoop maar dat ik je verkeerd heb begrepen. Kun je mij helpen om dit anders te zien?
5. over je reputatie. Weet je dat ik ben opgevoed in een groep waar mensen bang gemaakt worden voor God en voor jou? Tegelijkertijd beweren mensen dat je goed bent. En dat het belangrijk is dat mensen een relatie met je hebben.
   • waarom laat je het gebeuren dat mensen bang gemaakt worden voor je?
   • waarom laat je het gebeuren dat mensen wantrouwig gemaakt worden t.o.v. je?
6. over je acceptatie van mensen. Ik verlang dat God mensen accepteert; dus dat hij houdt van mensen zoals ze zijn; dat hij geen mensen verwerpt; dat hij respect heeft voor mensen. Ik krijg de indruk dat jij mensen alleen accepteert als ze het met jou eens zijn, als ze geloven wat je zegt, als ze je gehoorzamen. Wat vind je daar zelf van? Wil je graag dat iedereen het met je eens is? Wil je graag dat iedereen klakkeloos aanneemt wat je zegt? Wil je graag dat mensen jouw opdrachten uitvoeren?

Vragen m.b.t. bijbelteksten

Als ik de evangelieverhalen⁽³⁾ doorlees dan kom ik eigenlijk achter elkaar dingen tegen die me tegenstaan en me een onveilig gevoel geven. Dus daar heb ik veel vragen over:

1. Recalcitrantie. Volgens het verhaal van Mattheus begin je je publieke optreden door in een synagoge een verhaal uit het boek Jesaja te lezen en de bijeenkomst af te sluiten door iets te zeggen waarmee je je publiek tegen jezelf in het harnas jaagde (Lukas 4:23-28). Ik heb de indruk dat je je vaker zo opstelde. Waarom deed je dat? Hoe kan ik dit rijmen met dat je tegen mensen zei dat ze elkaar moesten liefhebben?
2. Selectiviteit. Je hebt gezegd “de één zal aangenomen, en de ander zal verlaten worden” (Mattheüs 24:40,41) WAT!!? Waarom zou je in vredesnaam iemand verlaten? Als je zo doet, dan wil ik niet eens bij je horen!
   Voor wie is het überhaupt passend om verworpen te worden?
   • als je atheïst bent?
   • als je moslim bent?
   • een zware GerGemmer die bang is voor god?
   • een vrijzinnig gelovige?
   • een moordenaar of dictator?
3. Concurrentiedenken. Je hebt gezegd “Indien iemand tot Mij komt en niet haat zijn vader, en moeder, en vrouw, en kinderen, en broeders, en zusters, ja, ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.” (Lukas 14:26, Statenvertaling) In de BiGT staat het iets minder heftig: “Wie mijn volgt, maar niet breekt met zijn vader en moeder en kinderen en broers en zusters, ja zelfs met zijn eigen leven, kan niet mijn leerling zijn”. Eerlijk gezegd komt dat op mij over als waanzin. Het impliceert dat jou volgen en een normaal gelukkig leven leiden concurrerende dingen zijn. Waarom wil je mensen dit aan doen? Waar slaat dit op?
4. Mensen tegenwerken. Ik lees dat je hebt gezegd dat je je boodschap met opzet zo bracht dat mensen je niet begrepen (Mattheus 13:10, Johannes 12:40). Waarom deed je dat? Als je mensen goed wilt doen, waarom hinder ze je dan in het begrijpen van je boodschap?
5. Vriendschap. Je hebt gezegd tegen je discipels “jullie zijn mijn vrienden wanneer je doet wat ik zeg” (Johannes 15:14). Hoe kan dat nu, hoe bedoel je dat? Een vriendschap is toch niet gebaseerd op gehoorzaamheid? Je uitspraak geeft mij de indruk van een contradictie in de termen. Wie wil er nu een ‘vriendschap’ waarin je moet doen wat de ander zegt of waarin je zelf alles voor het zeggen hebt? Als ik denk aan mijn beeld van en ervaring met goede vriendschappen, dan geloof ik niet dat een vriend dit zal zeggen. Ben jij ook bereid tot een echte vriendschap, waarbij je respect hebt voor wat de ander wil?
6. Liefhebben uit opdracht? Ik lees veel over dat je geboden geeft. Bijvoorbeeld: “mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben (…)” (Johannes 15:12). Waarom probeer je mensen aan te zetten tot liefhebben middels een opdracht? Wat mijzelf betreft werkt dat niet. Ik heb uit mezelf liefde voor mensen en als iemand mij probeert te dwingen tot liefhebben dan werkt dan alleen meer blokkerend. Of begrijp ik je verkeerd?
7. Selectiviteit. Je hebt gezegd “Ik bid niet voor de wereld, maar voor degenen, die Gij Mij gegeven hebt” (Johannes 17:9). Hierbij breekt mijn klomp. Hoe kun je zoiets doen? Hoe kun je alleen voor een subgroep van de wereld bidden en niet voor iedereen? Ik houd van alle mensen. Hoe kan ik van jou houden als jij niet van iedereen houdt maar alleen van degenen die bij jouw clubje horen?
8. Slechte levensverwachting. Je hebt gezegd tegen je discipels “jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in die wereld”? (Johannes 16:33) Als je goddelijk bent en van mensen houd, dan gun je de mensen toch geluk? Waarom geef je dan zo’n levensverwachting mee?

… Wordt vervolgd…

Opmerking: dit bericht zal waarschijnlijk nog aangevuld / bewerkt worden.

Herken je dit? Vind je het inspirerend? Heb je vragen en/of aanvullingen? -> Je kunt hieronder het commentaar-formulier invullen. Je bent van harte welkom om deel te nemen aan de dialoog.

Vriendelijke groet, Pieter.

⁽¹⁾ Bij ‘hel’ denk ik aan: een meta-fysische plaats waar lijden en wanhoop heersen. Zie ook mijn artikel over de hel.

⁽²⁾ In Lies we believe about God. [40]

⁽³⁾ De boeken van Mattheus, Markus, Lukas en Johannes in het Nieuwe Testament van de Bijbel.