Ik ben opgevoed met de overtuiging dat God ‘zichzelf openbaart’ via de bijbel. Dat vond ik altijd jammer. Aan het idee dat God zich niet direct maar indirect laat kennen kleven voor mij een aantal grote nadelen:

• god voelt afstandelijk: persoonlijk contact met god is moeilijk of onmogelijk als hij via een boek communiceert. Dat is niet alleen indirect maar het is ook éénrichtingsverkeer (ik kan immers geen boek terugschrijven). Wat ontzettend jammer! Ik wilde god altijd graag persoonlijk kennen. Ik wilde graag god ontmoeten en met hem spreken. Direct. Zonder een boek ertussen.
• het voelt onlogisch: als god zó ontzettend capabel is dat hij de wereld tevoorschijn tovert, en als hij geest is, dan heeft hij toch de ideale eigenschappen om zich aan mij kenbaar te maken op zo’n manier dat ik hem begrijp en er geen misverstanden ontstaan? Waarom dan in vredesnaam via een boek?!
• het is kwetsbaar: je bent vatbaar voor verkeerde ideeën over god die mensen je vertellen. Ik merk(te) dat mijn godsbeeld en ervaring van god sterk afhankelijk is van wat ik over hem hoor of lees door wat mensen zeggen of schrijven. Als mensen iets over God zeggen wat me goed doet (bijv. ‘god houdt van mensen’) dan maakt me dat blij. Maar als mensen enge dingen over god zeggen (bijv. iets over veroordeling, straf of hel) dan maakt dat me bang.

Ik geloof dat mensen god zelf kunnen ervaren/beleven/kennen. Hoe dat werkt kan ik niet precies omschrijven (maar dat vind ik geen probleem). Ik vind het wel belangrijk om te noemen, zodat er b.w.v.s. een deurtje geopend kan worden in de ziel van mensen, waarna ze zelf verder kunnen gaan ontdekken.

Ik neem me voor om godsbeeld veel minder te baseren op wat anderen over god schrijven en veel meer op wat mijn ziel (verlangend) gelooft. Daarmee heb ik een positieve ervaring v.w.b. de punten die ik hierboven noemde:

• god voelt dichtbij
• het voelt intuïtief
• ik ben minder kwetsbaar voor externe invloeden op mijn godsbeeld

Mooi toch! 🙂