Ongezonde theologie
v1.28c
Sommige mensen geloven dat de gebeurtenissen in ons leven, vooral de pijnlijke, gewaardeerd moeten worden vanuit het perspectief dat God met die gebeurtenissen ons karakter wil verbeteren of spirituele groei wil stimuleren. Ergens
in de Bijbel staat dat God zijn kinderen ‘kastijdt’. In de Bijbel wordt ook het beeld gegeven dat God een pottenbakker is en dat mensen aardewerken zijn die door god ‘gekneed’ worden.
(1) Soms gebruiken theologen het beeld dat mensen ruwe diamanten zijn die door het leven geslepen en gepolijst worden.
De Bijbelverhalen over de aartsvaders Abraham, Izak en Jakob, alsook ook het verhaal van de trektocht van het Israëlitische volk door de woestijn (het Exodusverhaal), worden vaak aangehaald als metafoor voor karaktervorming d.m.v.
moeilijke gebeurtenissen in het leven.
(2) Deze waardering van het leven strijdt met het gezonde idee dat God aan mensen een mooi leven gunt. Het is in theologie vaak onduidelijk hoe de balans ligt tussen gevormd worden en genieten van het leven. In het Exodusverhaal
sterft een hele generatie mensen in de woestijn. Zij hebben een moeilijk en slepend leven gehad maar hebben nooit mogen genieten van het beloofde land. Wanneer is je vorming goed genoeg? Is het ooit genoeg?
Dit idee impliceert dat ik niet goed genoeg ben om gewaardeerd en vrijgelaten te worden door God zoals ik ben. Dit idee impliceert dat pijnlijke gebeurtenissen noodzakelijk zijn en dus te verwachten zijn, waardoor je niet in vertrouwen kunt leven met wat je dierbaar is. Overigens lijkt het willekeurig dat God wil dat sommigen wel karaktervorming ondergaan (nl. zij die lijden) en anderen niet. (3) Dus ik verwerp dit idee.
Gezonde tegenstelling: Ik geloof dat er normaliter geen bedoelingen zitten achter de pijnlijke gebeurtenissen die ons overkomen. Wij moeten daar geen “hand van God” op projecteren.
(geen corrresponderend blog-bericht beschikbaar)