v1.27b

Met ‘concurrentiedenken’ bedoel ik dat onze belangen en Gods belangen als concurrerend (elkaar uitsluitend) worden gezien. Ik verwerp dit omdat het fundamentele problemen veroorzaakt. Het veroorzaakt pijn in onze ziel en daarom geloof ik dat dit idee slecht is (uitgaande van het idee dat een idee dat ons ongelukkig maakt op onwaarheid duidt).

Dit idee uit zich (subtiel) op allerlei manieren. Als ergens wordt gesteld dat, om een leven met God te kunnen leiden, het nodig is dat je afziet van bepaald geluk of een bepaald verlangen, dan zit er concurrentiedenken achter. Een voorbeeld hiervan is Paulus’ uitspraak dat het beter is om niet te trouwen omdat een getrouwd persoon bezig is met de partner behagen terwijl een niet-getrouwd persoon meer God kan behagen. Dit impliceert dat ‘een partner behagen’ en ‘God behagen’ elkaar in de weg zitten. Een ander voorbeeld is Tim Keller’s uitleg van Jezus’ gelijkenis van ‘de verloren zoon’ (zie [20]), waarin Keller zegt dat de zoons allebei iets (nl. de erfenis, of een feest) van hun vader verlangden maar dat ze in plaats daarvan hadden moeten verlangen om met hun vader te zijn. Een andersoortig voorbeeld is dat sommige mensen leren dat je bereid moet zijn om iets wat je dierbaar is kwijt te raken, omdat in principe je geloof in God voldoende zou moeten zijn om gelukkig te zijn. Dit wordt bijvoorbeeld geleerd door Arie de Rover (1) (zie [17]). Ik ontken dit met klem, omdat dit ons onmogelijk zou maken om ons aan dingen te hechten en ‘dichtbij’ dingen te leven zonder (geestelijke) afstand te houden.

Gezonde tegenstelling: ik ga er van uit dat al het goede wat wij in de wereld verlangen en doen tegelijkertijd samenwerken en samen leven met God is. (2)

(1) Arie de Rover is trouwens naar eigen zeggen geïnspireerd door Tim Keller, wat verklaart waarom hij een vergelijkbare fout maakt.

(2) Zie ook de positieve visie bij het idee ‘Dat we leven voor Gods eer’ in de sectie Ongezonde theologie.